รั่งมีคำพูดว่า “หนทางแห่งชีวิตคนเราไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป” กวีไทยนำมาดัดแปลงว่า “ทางไปสู่เกียรติศักดิ์ จักประดับดอกไม้ หอมหวนยวนจิตไซร้ บ่มี” เพราะฝรั่งถือเอาการโปรยกลีบดอกไม้นำทางว่าเป็นเครื่องหมายแห่งความเรียบ ร้อย ราบรื่น และรุ่งเรือง ที่จริงเอเชียเราโดยเฉพาะอินเดียก็มีธรรมเนียมโปรยดอกไม้นำทางอย่างเดียวกัน
แต่ แม้ชีวิตจะมิได้สดใสซาบซ่าหรูเริดเรียบร้อย ราบรื่นและรุ่งเรืองไปหมด คนที่อดทน ต่อสู้จริงจัง “จะแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด” “ไม่ท้อถอยคอยสร้างสิ่งที่ควร ไม่เรรวนพะว้าพะวังคิดกังขา ไม่เคืองแค้นน้อยใจในโชคชะตา” ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นไป และรู้จักแปลงวิกฤติเป็นโอกาส เปลี่ยนภาระเป็นพลัง นำความล้มเหลวมาเป็นบทเรียน นำเสียงเย้ยหยันมาเป็นลูกยุ ในที่สุดความพากเพียรจะได้รับความภาคภูมิใจเป็นรางวัลจนสามารถประสบความ สำเร็จ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
เคยได้ยินหลวงพี่พระพยอมท่านเอ็ดเอาไหมครับว่า “หมามันอดโซหรือผิดหวังอย่างไร ยังไม่คิดฆ่าตัวตายเลย”
คน อย่างอับราฮัม ลินคอล์นนั้นท่านทราบไหมว่าก่อนจะมาเป็นประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาผู้ยิ่ง ใหญ่ จนก็แสนจน ต้องเดินเท้าวันละหลายไมล์ไปกลับเพื่อไปเรียนหนังสือ และคราวสมัครเป็น ส.ส. ก็เคยสอบตกมาแล้ว
ประธานาธิบดีจอร์จ บุช (คนลูก) เคยสมัครเข้าเรียนกฎหมายที่มหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ด แต่ถูกปฏิเสธจึงต้องไปเรียนบริหารแทน
หญิง สาววัยรุ่นที่ชื่อนอร์มา จีน เบอเกอร์ อยากเป็นนางแบบแต่ทำไปได้ไม่เท่าไรก็ถูกผู้จัดการบริษัทบลูบุคโมเดลลิ่ง เอเจนซี่เรียกไปดุว่า “ไม่เป็นเรื่อง ไปเรียนพิมพ์ดีดแล้วหาผัวเสียเถอะ” แต่เธอกัดฟันทน หนักเอาเบาสู้จนได้เป็นดาราภาพยนตร์ยิ่งใหญ่ของฮอลลีวูด ถ้าเธอเชื่อเจ้าผู้จัดการคนนั้น โลกจะไม่มีคนชื่อมาริลีน มอนโร
หนุ่ม คนหนึ่งอยากเป็นนักร้องจึงเลิกอาชีพขับรถบรรทุกไปสมัครร้องเพลง ผู้จัดการบริษัทแผ่นเสียงฟังแล้วไล่ให้กลับไปขับรถบรรทุกตามเดิม เจ้าหมอนั่นทั้งฝึกทั้งหัดต่อมาอีกหลายปีจนได้เป็นเอลวิส เพรสลีย์ ราชาเพลงร็อก
นักกีฬาโรงเรียนคนหนึ่งชอบเล่นบาสเกตบอลเป็นชีวิตจิตใจ แต่เข้าทีมกับเพื่อนยาก เพราะไม่ค่อยยึดกติกาและอ่อนซ้อมไปหน่อย หัวหน้าทีมเลยคัดออกจากทีมโรงเรียน อีกหลายปีต่อมา นักกีฬาผู้ล้มเหลวคนนั้นได้เป็นนักบาสเกตบอลที่ “รวย” ที่สุดในโลกชื่อไมเคิล จอร์แดน
บุรุษจีนร่างเล็กเคยยิ่งใหญ่แล้วกลับ ตกต่ำ ถูกกลั่นแกล้งสารพัด ลูกตาย ชีวิตป่นปี้ แล้ววันหนึ่งศัตรูย่อยยับไปหมดจนได้กลับมายิ่งใหญ่เป็นพญามังกร เขาชื่อเติ้งเสี่ยวผิง ชีวิตของเนลสัน แมนเดล่าแห่งแอฟริกาใต้ก็เช่นกัน ติดคุกเกือบ 30 ปี ครอบครัวแตกร้าวแต่แล้วก็ได้ขึ้นมาเป็นประธานาธิบดีและผู้นำที่โลกคารวะ
เรื่องอะไรก็ไม่คลาสสิกเท่าเรื่องของคน 3 คนต่อไปนี้
หนุ่ม คนแรกสมัครเข้าเรียนบริหารธุรกิจที่ฮาร์วาร์ด แต่ถูกปฏิเสธ ภายหลังกัดฟันทน ลงทุนด้วยเงิน 100 เหรียญจับโน่นทำนี่ ซื้อมาขายไป วันนี้มีเงินร่วมล้านล้านบาท และรวยเป็นอันดับ 2 ของโลก เขาชื่อ วอเรน บัฟเฟตต์
หนุ่มคนที่สองจะทำอะไรก็ถูกสบประมาทว่าเป็นเด็ก ลงทุนหลายอย่างก็ล้มเหลว วันนี้มีเงินกว่าล้านสามแสนล้านบาท และรวยเป็นอันดับ 1 ของโลก เขาชื่อ บิล เกตส์ ผู้ก่อตั้งไมโครซอฟต์
หนุ่ม คนที่สามเป็นเด็กกำพร้า ว่าไปแล้วเหมือนไม่มีหัวนอนปลายเท้า มีกำเนิดที่ลึกลับ เรียนอะไรก็ถูก “ครูเชิญออก” เข้าเรียนสแตนฟอร์ดก็ไม่สำเร็จ เลยลาออกมาทำงานดื้อ ๆ อย่างนั้นแหละ จนกระทั่งตั้งบริษัทแอปเปิล ชื่อเสียงโด่งดังร่ำรวยมหาศาล เขาชื่อสตีฟ จอบส์
คนไทยก็มี คนเราชั่ว 7 ทีดี 7 หน ชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นไป ดูสุนทรภู่ เวลาตกอับต้องลอยเรือครวญว่า “อนิจจาตัวเราก็เท่านี้ ยังไม่มีพสุธาจะอาศัย” ต่อมาชีวิตพุ่งขึ้นจนได้เป็นถึงพระสุนทรโวหาร เจ้ากรมพระอาลักษณ์วังหน้า วันนี้ยูเนสโกยกย่องเป็นบุคคลสำคัญของโลก รัชกาลที่ 1 ครั้งเป็นพระยาอภัยรณฤทธิ์ก็เคยจวนเจียนจะถูกประหาร แต่ก็รอดมาจนได้เป็นพระเจ้าแผ่นดิน
รัชกาลที่ 4 ครั้งออกผนวชก็ถูกกลั่นแกล้งสารพัด แต่ก็รอดพ้นมาได้ “ไพรีพินาศ” สิ้นไปจนได้ครองราชย์
นักการ เมืองไทยหลายคนก็รอดปากเหยี่ยวปากกามาได้ชนิดชั่ว 7 ทีดี 7 หน ถ้าท้อแท้ก็แพ้ภัยตัวเอง อดทนและบากบั่นเข้าไว้ชะตาพลิกผันวันหนึ่งคงประสบความสำเร็จจนได้ ใครไม่รู้เขียนปลอบใจเอาไว้ดีว่า “ที่ล้มเหลวเพราะไปล้มเลิกเสียก่อนต่างหาก”
พูดถึงเรื่องนี้แล้วต้อง นึกถึงคนอย่างพระมหาชนก ถ้าท่านไม่มีความเพียรอันบริสุทธิ์ เลิกล้มการว่ายน้ำเอาแต่ลอยคอปลงว่า เอาวะ! ตายดีกว่า ก็คงจมน้ำตายเปล่า ๆ!.
ที่มา..http://www.dailynews.co.th/article/439/168555
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น